σε ψυχή ψαριού,κορμί γατίσιο.
Κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα,πότε άκρη της αβύσσου.
Κάτι κυνηγώ,σαν τον ναυαγό,
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να τα σβήσω.
Αυτή η νύχτα μένει,αιώνες παγωμένη
που δυό ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο.
Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.
Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες την λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι.
Μου'γνεφε η καρδιά,πάρε μυρωδιά,
το λάδι εδώ πως καίγεται
και ζήσε το ταξίδι.
Αυτή η νύχτα μένει,αιώνες παγωμένη
που δυό ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο.
Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου